Kurt Nickisch to postać, która zapisała się na kartach historii Górnego Śląska jako ważny niemiecki asesor górniczy. Urodził się w 1889 roku w Bytomiu, a swoje życie zakończył w 1967 roku w Hamburgu.
Był znanym zarządcą kopalń węgla kamiennego, co w kontekście przemysłu w tym regionie ma szczególne znaczenie. W pełni wykorzystał swoje umiejętności i wiedzę, pełniąc również funkcję dyrektora w spółce Georg von Giesches Erben, co również ukazuje jego znaczenie w tamtym czasie w branży górniczej.
Życiorys
Kurt Nickisch był wybitnym referendarzem górniczym, a jego kariera miała istotny wpływ na przemysł górniczy w regionie. Jego droga zawodowa rozpoczęła się w około 1922 roku, kiedy to został mianowany asesorem górniczym. W 1928 roku objął stanowisko kierownika zarządu górniczego w Bytomiu, co stanowiło ważny etap w jego karierze.
Wkrótce potem, pełnił funkcję dyrektora górniczego Zakładów Gieschego, z siedzibą w Katowicach, a także zajmował się zarządzaniem kopalnią węgla kamiennego Heinitz oraz kopalnią Giesche. Jego ekspertyza w dziedzinie górnictwa przyczyniła się do efektywnego funkcjonowania tych przedsiębiorstw.
Po inwazji hitlerskich wojsk na Katowice, Nickisch 6 października 1939 roku został mianowany komisarycznym zarządcą katowickich kopalń, gdzie pełnił tę rolę aż do około 18 grudnia tego samego roku. Wówczas jego miejsce zajął emerytowany dyrektor Otto Fries. Po ogłoszeniu zbliżającego się ataku wojsk radzieckich w styczniu 1945 roku, Nickisch zdecydował się na ucieczkę na zachód, prowadząc ze sobą około 600 pracowników niemieckich.
Po zatrzymaniu się w Magdeburgu, gdzie mieściła się huta cynku należąca do Georg von Giesches Erben, Nickisch przeniósł się w bezpieczniejsze obszary zachodnich Niemiec. Tam kontynuował działalność w branży górniczej i hutniczej, rozwijając swoje przedsięwzięcia związane z tą spółką. W tym okresie założył także kopalnię torfu Drebber, jak również kamieniołomy bazaltu oraz betoniarnie.
W 1953 roku Nickisch objął stanowisko dyrektora generalnego spółki Georg von Giesches Erben, która wówczas miała swoją siedzibę w Hamburgu. Ostatecznie rozpoczął emeryturę w 1960 roku. Na zakończenie swojej kariery, 21 stycznia 1960 roku, został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec I klasy, co stanowiło uznanie jego wkładu w przemysł górniczy.
Przypisy
- Paweł Tarapata (oprac.): Louisensglück, czyli (wątpliwe) „Szczęście Luizy”. Ecocarbo sp. z o.o. sp. k.. [dostęp 17.01.2018 r.]
- „Glückauf. Berg- und Hüttenmännische Zeitschrift”. 58 (20), s. 612, 20.05.1922 r.
- „Zeitschrift für Erzbergbau und Metallhüttenwesen”. 13, s. 149, 1960 r.
- a b c d Maniecki 2013 r.
- a b c d e Jaros 1988 r.
Oceń: Kurt Nickisch