Anna Nehrebecka

---

Życiorys

Wykształcenie i kariera aktorska

W 1969 roku Anna Nehrebecka ukończyła studia na warszawskiej PWST, a swoje pierwsze kroki w świecie filmu stawiała już w 1967 roku. Debiutowała ona jeszcze pod panieńskim nazwiskiem. Rok później zaczęła pracę jako aktorka w Teatrze Polskim w Warszawie, gdzie zagrała wiele znaczących ról w przedstawieniach teatralnych, filmowych oraz telewizyjnych, reprezentując zarówno klasyczny, jak i współczesny repertuar.

W latach 70. zdobyła popularność dzięki swoim występom w popularnych serialach telewizyjnych, takich jak Droga, Polskie drogi oraz Rodzina Połanieckich. Również jej rola w filmie Ziemia obiecana przyniosła jej uznanie. W tym czasie Nehrebecka zaangażowała się w tworzenie programów poetycko-recytatorskich, które emitowane były w radiu i telewizji. Cykl ten rozpoczął się w latach 70. i obejmował prace takich autorów jak Stanisław Baliński, Zofia Bohdanowiczowa, Ryszard Kiersnowski oraz Beata Obertyńska.

W okresie stanu wojennego Nehrebecka odmówiła występów w telewizji publicznej, preferując recytację poezji w kościołach i domach prywatnych. W latach 90. podróżowała po Europie, Australii, Nowej Zelandii oraz Stanach Zjednoczonych, występując z koncertami poetyckimi. Pracowała także w filmach kręconych we Francji i na Węgrzech. W 1998 roku zagrała jedną z głównych ról – polską żonę albańskiego oficera – w albańskim filmie Kujtima Çashku Pułkownik Bunkier. W 2001 roku postanowiła zrezygnować z kariery aktorskiej i wraz z rodziną wyjechała do Brukseli, gdzie jej mąż Iwo Byczewski pełnił rolę ambasadora RP w Belgii. Po powrocie do Polski w 2007 zaczęła występować gościnnie w różnych teatrach, w tym w sztuce Peer Gynt w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.

W 2014 roku została nagrodzona Orłem za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Chce się żyć.

Działalność polityczna

Nehrebecka aktywnie uczestniczyła w polskim życiu politycznym. Była członkinią komitetu poparcia dla Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich w 2010 oraz 2015 roku. Przynależała również do Unii Wolności, a w 2010 roku wstąpiła do Platformy Obywatelskiej. W kolejnych latach uzyskała mandat radnej miasta Warszawy z ramienia pracującej na rzecz Platformy Obywatelskiej, z sukcesem ubiegając się o reelekcję w 2014, 2018 oraz 2024 roku.

Odznaczenia i wyróżnienia

W ciągu swojej imponującej kariery artystycznej, Anna Nehrebecka została uhonorowana licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami. W roku 1975 uhonorowano ją Złotym Krzyżem Zasługi, co było pierwszym z wielu jej sukcesów. Kolejnym ważnym wyróżnieniem była odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”, którą otrzymała w 1988 roku. Z kolei w 1994 roku przyznano jej honorową odznakę Polskiego Związku Niewidomych, co także podkreśla jej zaangażowanie w działalność na rzecz osób niewidomych.

W 1978 roku, ze względu na jej wyjątkowy wkład w programy polityczne Polskiego Radia, przewodniczący Komitetu do Spraw Radia i Telewizji postanowił nagrodzić ją za współudział artystyczny oraz wybitne wykonawstwo.

Następnym znaczącym momentem w jej karierze miało miejsce w 1999 roku, kiedy to została odznaczona przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. To wyróżnienie było dowodem na jej istotny wkład w kulturę narodową.

W 2007 roku prezydent RP Lech Kaczyński nadał jej Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Przyznanie tego odznaczenia było uznaniem jej wyjątkowych zasług na rzecz przemian demokratycznych w Polsce oraz zaangażowania w walkę o wolność słowa i niezależne media. Tego samego roku minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski przyznał jej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, co jest istotnym wyróżnieniem w polskim środowisku kulturalnym.

W 2013 roku Rada Miejska Ostrowa Wielkopolskiego przyznała jej tytuł honorowego obywatela miasta, co podkreśla jej znaczenie dla kultury oraz społeczeństwa lokalnego. Wreszcie, w 2015 roku prezydent Albanii Bujar Nishani wręczył Annie Nehrebeckiej Order Naima Frashëriego za jej wybitne osiągnięcia artystyczne, które przyniosły sławę nie tylko jej samej, ale również polskiemu teatrowi i kulturze.

Życie prywatne

W życiu prywatnym Anny Nehrebeckiej można dostrzec wiele interesujących aspektów. Jej wujem był znany poeta i dziennikarz Ryszard Kiersnowski. Anna była dwukrotnie zamężna. Pierwszym jej mężem był aktor Gabriel Nehrebecki, zaś jej drugim wybrankiem stał się dyplomata Iwo Byczewski. Ma dwie córki, Agatę i Magdalenę, które są dla niej niezwykle ważne.

Obecnie Anna mieszka na warszawskim Powiślu, co dodatnio wpływa na jej twórczość oraz życie osobiste. To właśnie tam realizuje swoje pasje i czerpie inspiracje z otaczającego ją świata.

Filmografia

Anna Nehrebecka jest uznaną postacią polskiego kina, która zadebiutowała w życiu filmowym w latach 60. XX wieku. Jej dorobek artystyczny jest imponujący i obejmuje wiele znaczących ról w różnorodnych produkcjach.

• – „Duch z Canterville” (1967, reż. Ewa Petelska) – Virginia Otis,
• – „Podróżni jak inni” (1969, reż. Wojciech Marczewski) – zakonnica,
• – „Mały” (1970, reż. Julian Dziedzina) – Ania, gosposia Lewickich,
• – „Życie rodzinne” (1971, reż. Krzysztof Zanussi) – kobieta z dzieckiem w oknie,
• – „Kopernik” (1972, reż. Ewa i Czesław Petelscy) – Diana d’Este na dworze w Ferrarze,
• – „Droga” (1973, reż. Sylwester Chęciński) – Helena Gerlicz, żona Zbyszka,
• – „Ziemia obiecana” (1974, reż. Andrzej Wajda) – Anka, narzeczona Borowieckiego,
• – „Doktor Judym” (1975, reż. Włodzimierz Haupe) – Joanna Podborska,
• – „Zanim nadejdzie dzień” (1976, reż. Roman Rydzewski) – Barbara Sieradzka,
• – „Olśnienie” (1976, reż. Jan Budkiewicz) – Helena Łapińska,
• – „Polskie drogi” (1976, reż. Janusz Morgenstern) – Justyna, córka Zygadlewicza,
• – „Noce i dnie” (1977, reż. Jerzy Antczak) – Celina Mroczkówna-Katelbina,
• – „Rytm serca” (1977, reż. Zbigniew Kamiński) – Magda, żona Andrzeja,
• – „Kísértés” (1977, reż. Károly Esztergályos) – Kekiné,
• – „Rodzina Połanieckich” (1978, reż. Jan Rybkowski) – Marynia Pławicka,
• – „Romans Teresy Hennert” (1978, reż. Ignacy Gogolewski) – Basia Olinowska,
• – „Czułe miejsca” (1980, reż. Piotr Andrejew) – samotna,
• – „Jan Serce” (1981, reż. Radosław Piwowarski) – Małgosia Krukowska,
• – „Zasieki” (1981, reż. Andrzej Jerzy Piotrowski) – Zosia,
• – „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” (1982, reż. Jerzy Sztwiertnia) – Matylda Hausner-Frankowska,
• – „Marynia” (1983, reż. Jan Rybkowski) – Marynia Pławicka-Połaniecka,
• – „Dom wariatów” (1984, reż. Marek Koterski) – Wanda, żona Gigiego,
• – „Komediantka” (1987, reż. Jerzy Sztwiertnia) – Zaleska,
• – „Po upadku. Sceny z życia nomenklatury” (1990, reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki) – Maryla Nowacka,
• – „Panna z mokrą głową” (1994, reż. Kazimierz Tarnas) – mama Irenki,
• – „Papież Polak” (1995, reż. Alina Czerniakowska) – narrator,
• – „Damski interes” (1996, reż. Krzysztof Zanussi) – Dorota, przyjaciółka Zofii,
• – „Złotopolscy” (1997, reż. Maciej Dutkiewicz, Janusz Dymek, Ireneusz Engler, Radosław Piwowarski, Janusz Zaorski) – Barbara Złotopolska,
• – „Pułkownik Bunkier” (1998, reż. Kujtim Çashku) – Ana Jakubowska-Neto,
• – „Zaduszki narodowe 2000. Sybir ostatnie pożegnanie” (2000, reż. Olgierd Łukaszewicz) – narrator,
• – „Na dobre i na złe” (2004, reż. Maciej Dejczer, Janusz Zaorski) – Irena Suchocka,
• – „Kopciuszek” (2006, reż. Jerzy Łukaszewicz) – Bożena,
• – „Popiełuszko. Wolność jest w nas” (2009, reż. Rafał Wieczyński) – aktorka,
• – „Londyńczycy” (2010, reż. Maciej Migas) – matka Marii,
• – „Instynkt” (2011, reż. Patryk Vega) – Małecka, matka Kamila,
• – „Mój rower” (2012, reż. Piotr Trzaskalski) – Barbara Starnawska, żona Włodzimierza,
• – „Chce się żyć” (2013, reż. Maciej Pieprzyca) – pani Jola, nauczycielka języka Blissa,
• – „Sierpniowe niebo. 63 dni chwały” (2013, reż. Ireneusz Dobrowolski) – matka Basi,
• – „Siostry” (2017, reż. Leszek Wejcman) – kuratorka Kaśki,
• – „Kruk. Szepty słychać po zmroku” (2018, reż. Maciej Pieprzyca) – Anna Morawska, żona Zygmunta,
• – „Usta usta” (2020, reż. Łukasz Jaworski) – Irena, matka Izy i Marty.

---

Oceń: Anna Nehrebecka

---