Maximilian Kaller to wybitna postać niemieckiego kościoła katolickiego, który odegrał znaczącą rolę w historii Kościoła w Polsce i Niemczech. Urodził się 10 października 1880 roku w Bytomiu, a swoje życie zakończył 7 lipca 1947 roku we Frankfurcie nad Menem.
W latach 1930–1947 pełnił funkcję biskupa diecezjalnego warmińskiego. W tym okresie jego działalność miała kluczowe znaczenie dla rozwoju i utrzymania katolickich wartości w regionie. Dodatkowo, od 1939 do 1947 roku był administratorem apostolskim prałatury Kłajpedy, co podkreśla jego wpływ na katolickie życie religijne w tych czasach.
Życiorys
Maximilian Kaller był znaczącą postacią w historii Kościoła katolickiego, a jego droga kapłańska zaczęła się w 1903 roku, kiedy to przyjął święcenia w Wrocławiu. Już od początku swojej kariery, pełnił rolę duszpasterza w Strzelcach Opolskich, a w 1906 roku objął funkcję administratora parafii, a później proboszcza w Bergen na Rugii. Jego zaangażowanie w duszpasterstwo przyczyniło się do powołania go na stanowisko proboszcza parafii św. Mikołaja w Berlinie w 1917 roku.
W roku 1926 Kaller został administratorem apostolskim prałatury w Pile. Jego znaczenie w Kościele wzrosło, kiedy 2 września 1930 roku został wyznaczony biskupem warmińskim, co poprzedził wybór przez kapitułę warmińską 23 lipca. Sakrę biskupią przyjął 28 października w Pile z rąk nuncjusza apostolskiego, Cesare Orsenigo. Prowadzenie diecezji rozpoczął 18 października tego samego roku, wykazując się intensywną działalnością duszpasterską.
Kaller był inicjatorem synodu diecezjalnego w 1932 roku oraz dbał o rozwój kultu maryjnego. Usilnie wspierał apostolstwo świeckich, ze szczególnym uwzględnieniem Akcji Katolickiej oraz Caritasu. Wraz z tym, dostrzegał istotne potrzeby duszpasterskie ludności polskiej. Z jego inicjatywy powstało nowe seminarium duchowne w Braniewie, które niestety zostało zniszczone w wyniku działań wojennych.
W dniu 10 czerwca 1939 roku, Kaller został dodatkowo administratorem apostolskim prałatury w Kłajpedzie. Jednak sytuacja polityczna uległa dramatycznej zmianie, gdy 7 lutego 1945 roku gestapo uprowadziło go do Gdańska, a następnie w głąb Niemiec. Po zakończeniu II wojny światowej, powrócił do diecezji między 8 a 10 sierpnia 1945 roku, podjął kroki w celu przeniesienia siedziby diecezji do Olsztyna.
Decyzja o jego wysiedleniu została podjęta 13 sierpnia 1945 roku przez Okręgowy Polski Komitet Narodowościowy w Olsztynie. 16 sierpnia, po konsultacji z prymasem Polski, kardynałem Augustem Hlondem, Kaller zrezygnował z diecezji, zatrzymując tytuł biskupa warmińskiego. Wkrótce po tym wyjechał do Niemiec, gdzie w 1946 roku papież Pius XII mianował go specjalnym doradcą do spraw wysiedleńców. Niestety, zmarł na atak serca 7 lipca we Frankfurcie nad Menem, a jego pogrzeb odbył się 10 lipca w Königstein im Taunus.
Po śmierci biskupa Kallera tron biskupi pozostał pusty przez wiele lat. Zarówno w Polsce, jak i w Niemczech, wikariusze kapitulni pełnili rolę tymczasowych przedstawicieli, a przez długi czas, aż do 1972 roku, w Niemczech w oficjalnych rocznikach Watykanu Annuario Pontificio figurował jako biskup warmiński, natomiast wikariusze w Polsce tytułowani byli biskupami w Olsztynie. Pierwszym pełnoprawnym ordynariuszem po wojnie został Józef Drzazga w 1972 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Leo Scheffczyk | Adrian Galbas | Jakob Guttmann | Jacek Pawlik | Sebastian Jasiński | Hans-Jochen Jaschke | Adolf Kober | Andrzej Nowicki (duchowny) | Marek Panek | Heinrich Ewers | Bernard PurkopOceń: Maximilian Kaller